پیوند کلیه به عنوان درمان انتخابی برای بیماران مبتلا به نارسایی کلیوی مرحله نهایی شناخته می‌شود و موفقیت آن به میزان قابل توجهی به استفاده مناسب از داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی وابسته است. تاکرولیموس که یکی از مهم‌ترین این داروها است، دارای پنجره درمانی باریکی می‌باشد و سطح خونی آن باید در محدوده مشخصی حفظ شود، زیرا غلظت پایین آن می‌تواند منجر به رد پیوند و غلظت بالای آن موجب عوارض جدی مانند نفروتوکسیسیته و نوروتوکسیسیته شود. مطالعات نشان داده‌اند که آنزیم CYP۳A۵ نقش کلیدی در متابولیسم تاکرولیموس دارد و پلی‌مورفیسم‌های ژنی این آنزیم می‌توانند بر فعالیت آن تاثیر گذاشته و سطح خونی دارو را تحت تاثیر قرار دهند. در حال حاضر، تنظیم دوز تاکرولیموس عمدتاً بر اساس پایش سطح خونی دارو و تعدیل دوز بر اساس آن انجام می‌شود که این رویکرد می‌تواند منجر به تاخیر در دستیابی به سطح درمانی مطلوب شود. در جمعیت ایرانی، مطالعاتی در مورد ارتباط این پلی‌مورفیسم‌ها با سطح درمانی تاکرولیموس انجام نشده است و با توجه به تفاوت‌های نژادی و قومی در فراوانی آلل‌های مختلفCYP۳A۵، نمی‌توان نتایج مطالعات سایر جمعیت‌ها را مستقیماً به جمعیت ایرانی تعمیم داد. شناسایی ارتباط بین این پلی‌مورفیسم‌ها و سطح درمانی تاکرولیموس می‌تواند به پیش‌بینی نیاز دارویی بیماران و بهینه‌سازی رژیم درمانی کمک کند. با توجه به هزینه‌های بالای پیوند کلیه و اهمیت حیاتی موفقیت درمان، انجام این مطالعه می‌تواند به شناسایی عوامل تعیین‌کننده پاسخ به تاکرولیموس کمک کرده و منجر به بهبود مدیریت درمانی و کاهش عوارض در بیماران پیوند کلیه شود. همچنین نتایج این مطالعه می‌تواند پایه‌ای برای طراحی پروتکل‌های درمانی شخصی‌سازی شده بر اساس ژنوتیپ بیماران باشد.