آسیب حاد کلیه یکی از بیماری‌های شایع با خطر بالای مرگ‌ومیر و عوارض جدی است؛ بنابراین، تشخیص و درمان زودهنگام آن در مراقبت‌های بالینی اهمیت فراوان دارد. با وجود پیشرفت‌های چشمگیر در درمان این اختلال، همچنان میزان مرگ‌ومیر و عوارض آن بالا باقی مانده است. شاخص‌های متداول مانند نیتروژن اوره خون و کراتینین سرم از حساسیت و اختصاصیت کافی برای تشخیص آسیب حاد کلیه برخوردار نیستند، زیرا تحت تأثیر عوامل متعددی از کلیوی و غیر‌کلیوی قرار می‌گیرند و تغییرات آن‌ها تنها پس از ایجاد آسیب قابل‌توجه در بافت کلیه و با تأخیر زمانی مشخص بروز می‌کند.

تشخیص نشانگرهای زیستی تولیدشده توسط بافت کلیه آسیب‌دیده، نقشی کلیدی در شناسایی زودهنگام این بیماری دارد. یک بیومارکر ایده‌آل باید به‌سادگی قابل اندازه‌گیری باشد، از سایر متغیرهای زیستی تأثیر نپذیرد و بتواند مراحل اولیه آسیب کلیه را مشخص کند.

در سال‌های اخیر، نشانگرهای زیستی متعددی مورد مطالعه قرار گرفته‌اند که از جمله می‌توان به لیپو کالین همراه ژلاتیناز نوتروفیل، اینترلوکین هجده، مولکول آسیب کلیه یک، سیستاتین سی، پروتئین متصل‌شونده به اسید چرب نوع ال، ان‌استیل بتا دی گلوکوزامینیداز، نترین، وانین، پروتئین جاذب مونوسیت یک و کالپروتکتین اشاره کرد. این بیومارکرها ابزارهایی نو برای تشخیص سریع، پیگیری دقیق‌تر سیر بیماری و تصمیم‌گیری مؤثر در مدیریت آسیب حاد کلیه به‌ویژه در بیماران کودک فراهم می‌سازند.