سندرم نفروتیک به‌عنوان شایع‌ترین بیماری گلومرولی در کودکان، به دو نوع حساس به استروئید (SSNS) و مقاوم به استروئید (SRNS) تقسیم می‌شود. شواهد فزاینده‌ای نقش سیتوکین‌های سلول‌های T از جمله اینترلوکین‑۱۳ (IL‑13) را در پاتوژنز سندرم نفروتیک و میزان پاسخ به استروئیدها مطرح کرده‌اند.

این پژوهش به‌صورت مقطعی در مرکز طبی کودکان تهران انجام شد و هدف آن بررسی ارتباط بین سطح IL‑13 ادراری و پاسخ به درمان با کورتیکواستروئید بود. کلیه کودکان ۱ تا ۱۵ ساله مبتلا به سندرم نفروتیک که بین ژانویه ۲۰۲۱ تا ژانویه ۲۰۲۲ به این مرکز ارجاع داده شدند، وارد مطالعه شدند. نمونه ادرار در مرحله اولیه یا عود بیماری، پیش از شروع درمان با استروئید یا سایر داروها جمع‌آوری گردید و اندازه‌گیری سطح IL‑13 به روش ELISA انجام شد.

در مجموع ۸۳ بیمار وارد مطالعه شدند (۳۰ دختر، ۳۶٫۱٪ و ۵۳ پسر، ۶۳٫۹٪). از این میان، ۶۳ نفر (۷۵٫۹٪) در گروه SSNS و ۲۰ نفر (۲۴٫۱٪) در گروه SRNS قرار گرفتند. تفاوت معنی‌داری بین سطح ادراری اینترلوکین‑۱۳ در دو گروه حساس و مقاوم به استروئید مشاهده نشد (P=0.84). همچنین، جنس (P=0.598) و سن (P=0.704) نیز با سطح IL‑13 ارتباطی نداشتند.

بر اساس یافته‌های این تحقیق، سطح IL‑13 ادراری نمی‌تواند پیش‌بینی‌کننده قابل اعتمادی برای پاسخ به استروئید در کودکان مبتلا به سندرم نفروتیک باشد. انجام مطالعات آتی با نمونه بزرگ‌تر برای ارزیابی دقیق‌تر ارزش این بیومارکر در پیش‌بینی پاسخ درمان توصیه می‌شود.